سیستم های اعلام حریق
سیستم های اعلام حریق به گروهی از تجهیزات اعلام حریق گفته می شود که با هماهنگی یکدیگر جهت اعلام آگاهی از وقوع حریق در یک محیط، عمل می کنند. سیستم های اعلام حریق دارای یک سری حسگرهای هوشند هستند که به دود، حرارت و عوامل حریق دیگر حساس بوده و در صورت تشخیص، فعال می شوند و به پنل مرکزی اعلام حریق می نمایند، پس از آن پنل مرکزی آژیرها را فعال کرده تا حریق احتمالی به صورت همگانی اعلام گردد. این سیستم ها در دو نوع متعارف و آدرس پذیر موجود می باشند.
انواع سیستم های اعلام حریق:
سیستم‌های اعلام حریق اساساً برای هشدار به افراد در هنگام آتش سوزی طراحی می‌شود. از این سیستم‌ها در هنگام حریق و آگاهی دادن به همه افراد و همچنین مهار آتش سوزی با سرعت بیشتری استفاده میکنند. یکی از وظایف سیستم‌های اعلام حریق تضمین ایمنی ساکنان و محافظت از جان و اموال افراد می‌باشد.
بدین منظور سیستم‌های اعلام حریق برای هشدارهای مختلف طراحی شده‌اند. این مدل‌ها هر کدام نیازهای محیط‌های خاص را برآورده می‌کند.
- سیستم اعلام حریق متعارف: (Conventional)
یکی از معمول‌ترین سیستم‌های اعلام حریق، سیستم اعلام حریق متعارف می‌باشد در این سیستم ساختمان به چند منطقه تقسیم بندی شده که به اصطلاح به آن زون می‌گویند. هر منطقه یا زون به مدار خاصی وصل می‌شود.
وقتی که یکی از دتکتورها در یک منطقه فعال می‌شود سیستم اعلام حریق، زون هشدار دهنده را شناسایی کرده و چراغ آن زون در تابلو کنترل اعلام حریق روشن می‌شود. در سیستم اعلام حریق متعارف مکان دقیق آتش سوزی مشخص نمی‌گردد بلکه فقط منطقه‌ای که در آن دتکتور یا شاسی فعال شده است نشان داده خواهد شد.
از سیستم اعلام حریق متعارف برای ساختمان‌های کوچکتر که معماری پیچیده‌ای ندارند استفاده می‌شود.
در ساختمان های چند طبقه مسکونی معمولاً هر زون به یک طبقه اختصاص داده می‌شود شاسی‌های اعلام حریق در هر طبقه تعبیه شده و معمولاً برای آن نیز یک زون جداگانه مشخص می‌نمایند.
برای موتورخانه و اتاقک آسانسور نیز یک زون جداگانه در نظر گرفته شده تا احتمال حادثه در این بخش‌ها با سرعت بیشتری بررسی و مدیریت شود.
در سیستم اعلام حریق، تجهیزات تشخیص حریق در یک زون و تجهیزات اعلام حریق مانند آژیرها و فلشرها در یک خط جداگانه قرار می‌گیرد.
معمولا برای زون‌ها محدودیتی در نظر گرفته می‌شود مثلاً مساحت زون باید حداکثر ۲۰۰۰ متر مربع بوده و طول زون نیز نباید بیشتر از ۳۰۰۰ متر باشد.
این محدودیت باعث می‌شود که کارایی و سرعت در شناسایی حریق بیشتر گردد.
تعداد قطعاتی که می‌تواند در یک زون نصب شود بین ۲۰ تا ۲۴ عدد است. این محدودیت باعث احتمال کاهش خطا و افزایش دقت در شناسایی حریق می‌گردد
- سیستم اعلام حریق آدرس پذیر: (Addressable)
سیستم آدرس پذیر به صورت هوشمند طراحی شده به طوری که هر قطعه دارای یک آدرس منحصر به فرد می‌باشد بدین ترتیب تابلو کنترل اعلام حریق در صورت فعال شدن هر قطعه مکان دقیق آن را روی پنل مشخص می‌نماید به این صورت امکان پاسخ سریع‌تر و آسان‌تر و مهار سریع‌تر آتش سوزی فراهم می‌گردد. این سیستم از سیستم اعلام حریق متعارف گرانتر بوده و معمولاً برای ساختمان‌های بزرگ بیماری پیچیده مانند ساختمان‌های تجاری و تاسیسات صنعتی و بیمارستانی استفاده می‌گردد.
سیم کشی در این سیستم‌ها به صورت حلقه یا لوپ می‌باشد. یعنی یک کابل از ترمینال خروجی لوپ در تابلو کنترل شروع شده و بعد از عبور از تجهیزات مجدداً به ترمینال ورودی لوپ در تابلو کنترل وصل می‌گردد.
در سیستم اعلام حریق و آدرس پذیر تمام قطعات شامل دتکتورها شصی‌ها آژیرها و ماژول‌ها می‌توانند روی یک لوپ و در کنار یکدیگر قرار گرفته و نیاز به مسیر جداگانه‌ای ندارد.
در سیستم اعلام حریق آدرس پذیر دارای یک آدرس مشخص بوده که در آن یک کد روی پنل ثبت می‌شود زمانی که یک دتکتور در وضعیت خطا یا حریق قرار بگیرد نوع قطعه آدرس و مکانی که دتکتور در آن نصب شده است روی صفحه نمایش کنترل پنل نشان داده می‌شود.
معمولا در سیستم‌های اعلام حریق آدرس پذیر امکانات هوشمند بسیار متفاوتی وجود دارد مثلاً می‌توان به تغییر حساسیت دتکتورهای دودی تغییر کلاس دتکتورهای حرارتی، تغییر سطح صدای آژیرها، مدیریت آلارم کاذب، گروهبندی آژیرها نام برد
